Yeryüzü içinde bulunduğumuz haliyle çok da yaşanacak bir yer değildir esasen. Onu çekilir kılan kişilere, nesnelere ihtiyaç vardır. Yaşlanıldığında anılardır o serin liman. Nefes aldığınız an bir dostun sizi anımsayıp aramasıdır bazen. Çocuğunuzun sizi masallarla uyutmasıdır ya da sizin onu ninnilerle büyütmenizdir. Bir şarkıdır ya da bir şarkıcı. Bir görüntüdür yeryüzünü çekilir kılan. O görüntünün hatrına seversiniz yaşamayı.
Herkes içinde biricikleriniz vardır. Bütün sevinciniz hatta hüznünüz o biricikler üzerine kurulmuştur. Bazen geçmişin silinmez bir ânı, bazense içinde bulunduğunuz zamandır mutlu olma biçiminiz. Kaçınılmaz sonlar da vardır bazen. Herkes içinde renkli fenerler gibi yanan, hüznünüzün ve mutluluğunuzun kaynağı olan, sizi değerli kılan, yaşamı çekilir hale getiren, eksikliklerini tahayyül dahi edemediğiniz "o" biricikleriniz gün gelir "herkese" dönüşür. Bazen kırgınlıklardır bu sonu hazırlayan ama çoğu kez zamandır bunu yapan.
Bir şehri çok severken adını bile anmaz oluverirsiniz zamanla. Bazen de yaşamınızdaki insanlar bu akıbete uğrar. Herkese dönüştürürken onları acı bile duymazsınız. Herkesleştirmenin öyle bir etkisi vardır. En iyi dostlarınız, sevgilileriniz el olur gider.
Bu noktadan sonra fazla kelam etmemek gerekiyor; zira Nazım Hikmet 1918 yılında kaleme aldığı "Herkes Gibisin" şiiriyle sıradanlaştırılan sevgileri çok iyi anlatmıştır. Şair henüz 16 yaşındadır. O bir gecede böyle bir nihayete ulaşır. Zordur biraz ama mümkündür de. Mümkün olmayan bir şey var mıdır bu dünyada? Ben olmadığını düşünenlerdenim.
Herkes Gibisin
gözlerim gözünde aşkı seçmiyor
onlardan kalbime sevda geçmiyor
ben yordum ruhumu biraz da sen yor
çünkü bence şimdi herkes gibisin
yolunu beklerken daha dün gece
kaçıyorum bugün senden gizlice
kalbime baktım da işte iyice
anladım ki sen de herkes gibisin
büsbütün unuttum seni eminim
maziye karıştı şimdi yeminim
kalbimde senin için yok bile kinim
bence sen de şimdi herkes gibisin
Bu şiiri Cem Karaca'nın yorumundan dinlediğim her defasında bir "Allah korusun" dökülüyor dudaklarımdan. Ama muhteşem bir yorumdur bu ve derin bir şiir! Sevdiklerimizin herkeslerinin içine hapsolmak kötü olmalı. İçimizdeki fenerin sönmesi... Onlara görünmez oluşumuz... Allah korusun!
(Cem Karaca - Herkes Gibisin)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder