Hain- Hayriye Ünal

Sana üç haftadır ihanet etmiyorum

Sana üç hafta dile kolay

Sana –laf aramızda- hafta değil

Tam üç koca ay

Bile değil gerçek olan üç yıldır

Ne ihanet… ne ikame…

Herhangi sebeplerle

Ben miyim taraçada bu oturan

Bu taraça halka bakan

Müzmin akıntılarla ben sırnaşık türkülerle

Koşuşan trombositlerle kanında bir delinin ben ay endam?

Çukur avuç bir dilenci bir de kapımdan geçmesin mi

Bükün dedim kulağını isteyicilerin

Haspama da tez elden kurşun döktürüverin

Sana merhaba der miyim desem olur mu

Bunu bile bilmiyorum sen orada nasılsın bunu da bilmiyorum

Bense iyi değilim, iyilerdenim ama

Hain olmadım hiç ne fikrimi bozdum ne ağladım bir damla

Bile harcamadım harcamadım

         Çelerek aklını çelimsiz bir adamın

Adımlarını birbirine dolaştırmadım vallahi dolaştırmadım

Ama şaştım kendi adımlarımı

Adımlarımla adamlarımla kaskalabalık başımla

Kafamda düştüm kireçli bir çukura

Şiirler yazıp şiirle örülecek bir kurtuluşa..

Kurtların uğramadığı bir kurtuluşa..

Bize yalan söylediler!

Kurtuluş yok!.. Olsaydı elverirdiler

İkinci yeni kendini kurtarmakla

Bize bıraktı boğuluşunu toza boğdu da açtığı yolu

Ne komik biz burada biz… yani ben

Ben… Ben düşeyazdım kostak çelmelerle
Usta fırçalarla suretimi çarpıttım da

Almadım bir lokma sofrasından sana küfredenin

Şiirler yazdım ve yasakladım ah u enin

Şiirle sana uzatılacak bir doğruya inandım

Sana bir şey uzatılabilir sandım

Sana bir şey uzatmakla

Küfre girdim girdabımda boğuldu bin saka

Üşüyerek ölürdüm hep üşürdüm hep üşürdüm kış yaz demezdim

Üşüşürdü sakalar düşlerimden taşarken

Hepsine bir mezar beğenirdi Ankara

Ô mon enfant épuisé!*

Üşürdüm kanat dalgandan “mollement balancés sur l’aile

Du tourbillon intelligent/ dans un délire paralèle”**

Bu civarda kaldırmazdı kimse beni, ölürdüm

Sanırım huylanmışlardı ölüşümden her gece
Sana bir elçi gönderseydim çullanıp üstüne korkuturdun
Sana bir kuş gönderseydim etine tamah eder vururdun

Beni bir kere affet ki çıkayım ihramdan

Keçe çadırda tozlandı saçımdan parça alayım

Sözcükleri kitapları taşa çalayım hepsi yansın

Affetmezsen ölüşümde bir yılgınlık olacak

Affetmezsen kan kusacak

Kin kusacak yağlı kendir paslanacak

Beni yüz bin affet bu kötü can ancak bağışlanacak

Hayriye Ünal

*   Behey benim bitap, verimsiz çocuğum!

** “Gevşekçe sallanarak kanadı üstünde

     Zihin kasırgasının

     Paralel bir sayıklama içinde”

     (Baudelaire, “Aşıkların Şarabı”)

Ne şiir ama...